Cmentarz Hutniczy w Gliwicach / Der Hüttenfriedhof in Gleiwitz

Biografie pochowanych osób / Biografien

 

 

Familie Dowerg

 

 

w opracowaniu / in Entwicklung

 

  Cmentarz Hutniczy
pochówek potwierdzony

Albert  ...04.1829 – 24.01.1903

Aurelie  2.10.1836 – 5.01.1890

Paul  15.01.1866 – 31.03.1918

Hugo  27.08.1858 – 28.06.1938

 

 

Albert  (...04.1829 – 24.01.1903)
 
fotografia otrzymana od rodziny
   
   
   

8 listopada 1854 roku (OW nr 46 z 14.11.1854 r.) ożenił się z Aurelią Lablack (2.10.1836 – 5.01.1890).

Mieli czworo dzieci:

Arthur Oswald Rudolph – ur. 27.04.1856 (OW nr 24 z 10.06.1856 r.)
Alma Clara Valeska – ur. 25.08.1857 (OW nr 38 z 22.09.1857 r.)
Hugo Emil Wilhelm – ur. 27.08.1858 (OW nr 38 z 21.09.1858 r.)
Paul Ernst Wilhelm – ur. 15.01.1866 (OW nr 6 z 6.02.1866 r.)

 

Ponieważ w nekrologu jako bliscy podpisani są tylko synowie Hugo i Paul, najprawodopodobniej Arthur i Alma zmarli przed rokiem 1903.

 

 

 

 
OW nr 5 z 7.01.1890 r. 
   
    
   
 
   
 

  
   
 
   
   
   
 
   


Paul  (15.01.1866 – 31.03.1918)
 
fotografia otrzymana od rodziny
   
Else geb. Hoinkiss (26.01.1882 – 31.03.1956)   
   
   
   
   
   

Wnuczka (druga z prawej-) i prawnuczka (druga z lewej strony) Paula Dowerga. (2013)
   

 

 

Hugo  (27.08.1858 – 28.06.1938)

 
   
 
Stahl und Eisen 31/1938
 
Emma Emilie Anna Wawerda ur. 11.08.1866 KP WS akt 348 – mąż Hugo Emil Wilhelm Dowerg – ślub 7.11.1885 (OW nr 259 z 10.11.1885 r.)  mieli dwie córki i trzech synów, z których dwóch poległo w I wojnie światowej, w 1915 roku.  
Hugo Dowerg, syn Alberta i Aurelii Lablack, urodził się 27 sierpnia 1858 w Gliwicach. Po ukończeniu gimnazjum w Gliwicach i praktyce w kilku hutach i odlewniach na Górnym Śląsku, studiował od 1880 roku hutnictwo żelaza na Politechnice i Akademii Górniczej w Berlinie u profesora Hermanna Weddinga. Studia ukończył w 1883 roku uzyskując dyplom inżyniera metalurgii, a następnie odbył służbę wojskową.
Po zakończeniu służby rozpoczął pracę jako inżynier operacyjny w Oberschlesische Eisenbahnbedarfs AG w Friedenshütte w 1884 r., gdzie w 1893 r. awansował na kierownika operacyjnego, a następnie na inspektora hutnictwa (dyrektora operacyjnego). W tym samym roku baron Carl Ferdinand von Stumm-Halberg sprowadził go na stanowisko dyrektora technicznego w Dillinger Hüttenwerke AG w okręgu Saary, skąd w 1899 roku Dowerg przeniósł się do Lorraine Hüttenverein Aumetz-Friede w Kneuttlingen w Lotaryngii. Tam, jako dyrektor generalny i prezes zarządu, kierował rozbudową obiektów fabrycznych i między innymi jako jeden z pierwszych zastosował dmuchawy gazu wielkopiecowego do dostarczania nadmuchu do wielkich pieców, którą to technologię sam opracował i zrealizował mimo początkowych trudności. W tej firmie pracował do przejścia na emeryturę w 1910 roku ze względów zdrowotnych.

 † 28 czerwca 1938 w Stuttgarcie)
W latach 1902–1910 Dowerg był honorowym burmistrzem swojego rodzinnego (?) miasta Nilvange.
Po wyjeździe wyjechał do Düsseldorfu, aby już w wieku 52 lat móc utrzymywać kontakt z dużym przemysłem za biurkiem w Zagłębiu Ruhry. Jego bogate doświadczenie techniczne i naukowe umożliwiło Dowergowi dalszą pracę jako konsultant w branży. Lata wojenne I wojny światowej spędził jako kierownik wydziału w Ministerstwie Wojny w Düsseldorfie oraz jako konsultant ds. przemysłu wojennego w Münster. Ostatnio był ekspertem organów urzędowych; na przykład w „Komisji do oceny szkód poniesionych przez niemieckie firmy w wyniku wywłaszczenia przez Francję hut i kopalń w Lotaryngii”.
Zmarł w wieku prawie 80 lat na zapalenie płuc już po roku mieszkania z żoną w Korntal koło Stuttgartu.
   
 przeniósł się do Düsseldorfu, skąd następnie pracował jako konsultant fabryczny w przemyśle stalowym. Zasiadał także w radach doradczych i radach nadzorczych kilku zachodnioniemieckich spółek, m.in. AG J. Pohlig w Kolonii, Trierer Walzwerk w Trewirze, Westfälische Stahlwerke w Bochum oraz Westfälische Metallwerke Goercke&Cie w Witten.
Podczas I wojny światowej Dowerg pracował jako szef wydziału w Biurze Wojennym w Düsseldorfie oraz jako konsultant ds. przemysłu wojennego w Dowództwie Generalnym Münster w Westfalii. Na zlecenie Biura Zakupów Broni i Amunicji realizował także ważne zamówienia na okupowanych terenach Belgii i Francji.
Po zakończeniu wojny Dowerg był członkiem-ekspertem komisji w latach 1919/1920, która miała ocenić szkody dla niemieckich przedsiębiorstw spowodowane wywłaszczeniem przez Francję hut i kopalń w Lotaryngii. W 1921 roku został powołany przez Ministra Odbudowy Rzeszy jako ekspert niemieckiego przemysłu żelaznego i stalowego w negocjacjach paryskich z Komisją odszkodowawczą rządów alianckich. Na tym samym stanowisku Dowerg brał także udział w wznowionych negocjacjach w sprawie dostaw niemieckich w Paryżu w latach 1922 i 1925.
W 1937 roku Dowerg przeprowadził się z Düsseldorfu do Korntal koło Stuttgartu, aby zamieszkać z zamężną córką, gdzie w 1938 roku zmarł na zapalenie płuc. W czasie swojej działalności w kilku niemieckich kompaniach żelaznych Dowerg działał także przed I wojną światową w Związku Niemieckich hutników żelaza, gdzie przez wiele lat zasiadał w zarządzie, a także pełnił funkcję drugiego przewodniczącego od 1909 do 1910 roku. Był także prezesem oddziału VDEh Eisenhütte Südwest od 1908 do 1910.		 1910 Rezygnacja z kierownictwa Lothringer Hüttenverein Aumetz-Friede i przeprowadzka do Düsseldorfu, praca jako konsultant fabryczny dla przemysłu stalowego
1914–1918 pracował jako naczelnik wydziału w biurze wojennym w Düsseldorfie oraz jako konsultant ds. przemysłu wojennego na terenie Dowództwa Generalnego Münster/i. W.
1919/1920 jako biegły członek komisji ds. oceny szkód dla przedsiębiorstw niemieckich spowodowanych wywłaszczeniem przez Francję hut żelaza i stali w Lotaryngii oraz kopalń
1921 ekspert niemieckiego przemysłu żelaza i stali w negocjacjach reparacyjnych w Paryżu w 1922 r. oraz 1925. Negocjacje w sprawie niemieckich dostaw rzeczowych w Paryżu
w 1937 r. Przeprowadzka do Korntal koło Stuttgartu
   
 

 

 Pochowany w Stuttgart (Korntal)
 

    

Materiały źródłowe:

materiały otrzymane od rodziny

Archiwum Państwowe w Gliwicach, Akta rodzin gliwickich

Stahl und Eisen 31/1938

Württembergische Biographien 2 (2011), 42–43; opr. Ralf Banken