Marcin Kamiński
1913–1990
Muzyk, kompozytor i pianista, twórca i pierwszy dyrektor Instytutu Muzycznego w Gliwicach (Szkoły Muzycznej).
Przyszedł na świat 11 listopada 1913 r. w Strzemieszycach Wielkich, dzisiejszej dzielnicy Dąbrowy Górniczej w Zagłębiu Dąbrowskim, w rodzinie Waleriana i Leonii z domu Szujeckiej. Ojciec był urzędnikiem kolejowym. W domu przykładano wagę do nauki gry na instrumentach. Młodość przyszłego twórcy gliwickiej Szkoły Muzycznej związana była z Katowicami, gdzie uczęszczał do gimnazjum, a od 1928 r. doskonalił swój talent w Instytucie Muzycznym w Katowicach, w klasie fortepianu prof. Juliana Lewingera-Lewińskiego, który ukończył w 1934 r. W tym samym roku zdał maturę i został przyjęty do Państwowego Śląskiego Konserwatorium Muzycznego w Katowicach, gdzie pod kierunkiem prof. Aleksandra Brachockiego studiował instrumentalistykę w zakresie fortepianu oraz kompozycję. W 1938 r. zdał egzaminy uprawniające do wykonywania zawodu nauczyciela muzyki na poziomie wyższym, a tuż przed wybuchem wojny otrzymał dyplom pianisty. Pracował jako nauczyciel gry na fortepianie w Prywatnej Szkole Muzycznej w Cieszynie. Już po wojnie, w 1948 r., uzyskał dyplom z kompozycji w klasie prof. Bolesława Woytowicza.
Wczesną wiosną 1945 r. przyjął propozycję, by zająć się organizacją życia muzycznego w Gliwicach. Znalazł się wśród pierwszej grupy urzędników, która w połowie marca 1945 r. przyjechała do miasta. Z jego inicjatywy już 21 marca 1945 r. rozpoczął działalność Instytut Muzyczny Gliwicach, który przejął dobytek dawnego niemieckiego konserwatorium muzycznego. Zorganizował muzyków, którzy już 15 kwietnia 1945 r. dali koncert dla rannych żołnierzy Armii Czerwonej w szpitalu wojskowym, na który zaadaptowano budynek sądu. Dzięki wsparciu władz miejskich, w szczególności prezydenta Wincentego Szpaltowskiego, udało mu się wygospodarować na potrzeby instytutu willę przy ul. Jana III Sobieskiego. Oficjalne otwarcie placówki nastąpiło 17 czerwca 1945 r., a część koncertu inauguracyjnego transmitowało Polskie Radio. W uroczystości wziął udział protektor i przyjaciel instytutu, kompozytor Ludomir Różycki. Instytutowi Muzycznemu nadano imię Ignacego Paderewskiego. Kamińskiemu, jako dyrektorowi podlegał również założony i prowadzony przez Mieczysława Śliwskiego Ośrodek Kształcenia Artystycznego, z działami baletowym i muzycznym. Instytut, który jeszcze w 1945 r. przeniósł się do większego budynku przy ul. Kościuszki, zasilili pracownicy i wychowankowie konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, a do ich grona kilka miesięcy później dołączył znakomity pianista Jerzy Żurawlew. Kamiński kierował w tym czasie również Gliwickim Towarzystwem Miłośników Muzyki. Dzięki jego staraniom w 1948 r. powstała w Gliwicach orkiestra symfoniczna pod batutą Karola Runda. W 1948 r. Instytut Muzyczny im. Ignacego Jana Paderewskiego, do tej pory funkcjonujący jako spółdzielnia pracy muzyków i pedagogów, został upaństwowiony. W 1951 r. jego miejsce zajęła Państwowa Szkoła Muzyczna, której dyrektorem pozostał Kamiński W listopadzie 1954 r. przeniesiono ją do nowej, większej i bardziej reprezentacyjnej siedziby przy ówczesnej ul. Wieczorka (obecnie ul. Siemińskiego) 6, co również było zasługa Kamińskiego. W 1961 r. Kamiński uzyskał zezwolenie nadania jej imienia Ludomira Różyckiego. Był również zaangażowany w powstanie w Gliwicach Operetki Śląskiej i jej działalność w pierwszych latach istnienia.
Kamiński był jednym z inicjatorów odsłonięcia w 1949 r. pomnika Fryderyka Chopina, który stanął w miejscu dawnego niemieckiego pomnika ułana w parku miejskim, który również otrzymał imię tego kompozytora. Był również zaangażowany w działania, które doprowadziły do odsłonięcia w Gliwicach w 1957 r. pomnika Adama Mickiewicza.
Szkoła muzyczna kierowana przez Kamińskiego była przepustką do dalszej kariery dla wielu uzdolnionych muzycznie gliwiczan. Wysoki poziom nauczania zapewniał najlepszym możliwość kontynuowania nauki w akademiach muzycznych.
W 1964 r. opuścił Gliwice i wyjechał do Płocka, gdzie objął stanowisko tamtejszej dyrektora Państwowej Szkoły Muzycznej. W Płocku, podobnie jak wcześniej w Gliwicach, doprowadził do rozwoju życia muzycznego. Reaktywował działalność Płockiego Towarzystwa Muzycznego, którym kierował aż do śmierci. Rozwinął działalność Społecznych Ognisk Muzycznych na ziemi płockiej. Był inicjatorem powstania w 1977 r. Płockiej Orkiestry Kameralnej i jej pierwszym dyrektorem. Pozostawił liczne kompozycje, instrumentalne i wokalne. Parał się również publicystką i pisał teksty poświęcone muzyce. Zmarł 21 sierpnia 1990 r. w Płocku. Jego doczesne szczątki złożono w Alei Zasłużonych na płockim Cmentarzu Komunalnym.
